Alon Bir Uyur, Bir Daha Uyanmaz

Tuhaf bir adamdı Alon,

Erkek mor sever mi hiç? O severdi işte. Mesela; on numara mantar soslu makarna yapardı, tadı resmen damağında kalırdı... Bir daha tadamamak; kötü şanstı!

Adım; tılsımlı bir sözcükmüş gibi gelirdi onun dudaklarından döküldüğünde. Şöyle, uzanıp ağzına parmaklarımla, şifa dilenesim gelirdi... Bir daha söyle...

Alon; çok güzel uyurdu... Ah Tanrım! Hangi melakeni öldürdün, şu masumiyeti yaratabilmek için?

Gözleri kapalıyken daha dürüst gözükürdü Alon, çünkü; yalanlar dolanıyordu gözbebeklerinde, her daim... Yorulmazdı hiç...

Ben göğsünde yatardım hep, öyle severdim çünkü... Yüreğine yakın olmak, mutlu ederdi beni...

Aslında, Alon'nun ölmesini de istiyorum zaman zaman... Ama bu saçma sapan gel-gitlerim, nefretle sevgi arasında ki o zeminin, silik ve kaygan olmasından...

Alon bir daha adımı söylese, 'bir kadeh daha doldurayım mı?' dese, belki bağışlardım ruhunu, yaşatırdım onu...

Saatler geçer, Alon uyur, ben onun çıkardığı nefesi çekerdim ciğerlerime... Usulca dokunurdum yüreğine...

'Alon, uyan' ...

'Biraz daha uyuyayım güzel sevgilim'...

Kıyamazdım ve onu, uyurken severdim en çok... Beklerdim... Çok beklerdim...

'Alon'...

'Alon'...

??