Aynadaki Çocuk

Aynaya baktığımda; makyaj yapmayı ne zaman öğrendiğini sorarken çocukluğuma, kırışıklıklarım çarpıyor gözüme.
Kırıştırılmış bir resim kağıdı oluyor ellerimde, ilkokul yıllarım...

Müstakil bir ev, tepede parlayan güneşe rağmen soba yakmış, bacası tütüyor. Sıcak gözüküyor, ısınıyorum.

Vücutları orantısız minik arkadaşlar çizmişim kendime, saklambaç oynuyoruz. Gizleniyorlar, ama kaybolmuyor kimse, onlara güveniyorum.

Koşuyorum kendi yarattığım ütopyada. Pamuk şekeri ve çiçek karışımı birşey kokuyor. Resmi ciğerlerime dolduruyorum.

İki dağın arasından masmavi bir dere akıyor, fabrika atıksız! Eğilip yüzümü yıkıyorum, makyajım ıslanıyor, ellerim boya oluyor.

Tanrım! Yüzüm ellerime akıyor...

Başımı kaldırdığımda gözlerimle çarpışıyorum aynada, midem kalkıyor, utanıyorum! Çocukluğumun berraklığıyla yıkamaya çalışırken izlerimi, ben hep kendime yakalanıyorum...

-Zasta-