Büyüdükçe...
Bence ben çocukluğumda kalmalıydım. Tanrı hiç büyütmemeliydi beni...
Büyüdükçe daha korkak bir hal alıyor yüreğim. Yüzüm; aynadaki yansımasından korkuyor bazen.
Ben minicik bir çocukken; annemle babamın arasında yatmazdım yağmurlu gecelerde, gök gürültüsü ürkütmezdi...
Şimdi; camdaki yağmur damlalarında boğulacağım sanki... Nasıl korkuyorum karanlıktan, bir bilsen... Bir görsen nasıl titriyorum.
Anlatmakla olmaz yani sevgilim, eskiden tanıdığın gibi değilim...
Büyüdükçe çocuklaştım, ürkekleştim...
Tanrım; yeter!
İzin ver, olabildiğim kadar masum öleyim...
-Zasta-
sen en küçüğümüzsün Zasta :))
YanıtlaSilistesende seni büyütmeyeceğiz
:))
Çeyrek yüzyıldır yaşıyorum, hala mı büyümeyeceğim?
YanıtlaSil:))
Büyümek boyun borcu gibi, keşke umutları alnına düşen çocuk kalabilsey dik..kalabilseydik hiç silinmezdi gözlerimizdeki masumiyet..
YanıtlaSil